• Zespół Aspergera

        • Zespół Aspergera znany również pod synonimem syndrom Aspergera jest całościowym zaburzeniem rozwoju, który mieści się w spektrum autyzmu. Najczęściej zespół Aspergera obejmuje problemy z umiejętnościami społecznymi, problemy z akceptacją zmian, brakiem elastyczności w myśleniu przy braku z upośledzeniem umysłowym a także szczególnie pochłaniające, obsesyjne zainteresowania. Zespół Aspergera pozytywniej wpływa na rozwój mowy oraz poznawczy jest zdecydowanie lepszy niż w sytuacji występowania autyzmu dziecięcego. Zespół Aspergera jest często mylony z głębokim autyzmem, a rozróżnia ich od siebie prawidłowy rozwój mowy, poznawczy oraz prawidłowa komunikacja społeczna.

          Zespół Aspergera jest jedną z chorób która łudząco przypomina autyzm dziecięcy. Podobieństwo zaburzenia jest spowodowane faktem, iż od wczesnego dzieciństwa objawy zaburzeń są takie same jak przy autyzmie dziecięcym. Zespół Aspergera jest zdecydowanie łagodniejszą formą autyzmu dziecięcego. W porównaniu z głębokim autyzmem, zespół Aspergera charakteryzuje się zdecydowanie bardziej prawidłowym rozwojem mowy oraz zdecydowanie lepszą adaptacją społeczną. Chorzy przeważnie są uznawani za ekscentryków niż o ludzi z zaburzoną osobowością.

          Granice zespołu Aspergera nie należą do najwyraźniejszych, ale są rozpoznawalne. W tym przypadku zaburzeń psychicznych występuje szereg innych zaburzeń, a najpopularniejsze to m.in. autyzm wysokofunkcjonujący WFA, zaburzenie semantyczno-pragmatyczne, hiperleksja, upośledzenie zdolności niewerbalnego uczenia się oraz reaktywne zaburzenie przywiązania czy ADHD w tym wiele rzadkich i nieczęsto spotykanych zespołów. Niestety ale indywidualne przypadki diagnozowania mogą nieść wiele problemów i właśnie z tego powodu nazywane są zespołem Aspergera., czyli relatywnie łagodne zaburzenia rozwoju, gdzie głównym problemem jest nieumiejętne nawiązywanie kontaktów społecznych.

          Ze względu na fakt, iż nie wszystkie aspekty diagnozowania zespołu Aspergera zostały uwzględnione w klasyfikacji DSM-IV czy ICD-10, tak więc wymienia się głównych sześć kryteriów diagnostycznych opracowanych przez Gillbergów w 1989 r.

          • brak umiejętności lub chęci współpracy w grupach
          • zaburzenia języka i mowy
          • zawężenie swoich zainteresowań, czasami obsesyjne zainteresowanie jedną dziedziną
          • powtarzające się zachowania
          • problemy z komunikacją niewerbalną
          • niezdarność ruchowa